Portret w plenerze – od czego zacząć? - Lepsza fotografia lepszy film

Aparat w dłoni, model ustawiony po właściwej stronie obiektywu i już możemy pstrykać plenerowe portrety. Dobrze, przyda się jeszcze jedna rzecz: odrobina wiedzy, której podstawy podstaw można przeczytać tutaj. Więc: co zrobić, żeby z pleneru wrócić z dobrymi fotografiami portretowymi?

Najważniejszych zasad jest kilka. W skrócie: należy wybrać odpowiedni obiektyw, odpowiednie tło i porę dnia oraz umiejętnie manipulować zastanym światłem. Nie brzmi jak coś trudnego, ale…

Obiektyw

Są rzeczy, których nie sposób przeskoczyć. Nieprzypadkowo obiektywy portretowe nazywane są… portretowymi właśnie. To one dają ładnie rozmyte tło, które jest praktycznie niezbędne w klasycznej fotografii portretowej – wyostrzone tło odciąga uwagę od modela. Standardowe parametry obiektywów portretowych to ogniskowa około 90 mm (klasyczne, portretowe ogniskowe to 85 mm i 105 mm) oraz przysłona przymknięta nie bardziej niż na 2,8 (im szerzej otwarta, tym lepiej; ideał – 1,4-1,8); to wystarczy, żeby model mocno odcinał się od tego, co ma za swoimi plecami. Pomaga też banalnie prosta zasada; im dalej za fotografowanym znajduje się tło, tym bardziej rozmyte wyjdzie ono na zdjęciach.

W przypadku portretowania całej sylwetki (a nie tylko twarzy) można sięgnąć po szersze obiektywy (np. 50 lub 35 mm). Pytanie: czemu wymieniamy wyłącznie obiektywy stałoogniskowe? Zwykle są one jasne (mała wartość przysłony = mała głębia ostrości = rozmyte tło) i ostro rysują. Z drugiej strony: w przypadku sesji portretowych, gdy model pozuje, można spokojnie ustawiać swoją pozycję dookoła niego, więc zoom nie jest potrzebny.

Światło

Całą magią portretu plenerowego jest to, że bazuje on na naturalnym świetle. Jeśli nie planowalibyśmy wykorzystać słońca, nie mielibyśmy po co wychodzić ze studia. Samo słońce – jak to słońce – niekoniecznie będzie nas słuchać, więc trzeba pamiętać o kilku sprawach.

Światło w okolicach południa jest bardzo ostre, co sprawia, że na niedoświetlonej blendą lub lampą błyskową twarzy pojawią się cienie pod oczami padające na nie z brwi i oczodołów (chyba, że osoba będzie patrzyła w górę z podniesionym podbródkiem). Trzeba ich bezdyskusyjnie unikać – szpecą fotografowaną osobę.
Blendy są naturalnym sposobem na odbicie miękkiego światła w kierunku fotografowanej osoby. Jeśli nie mamy przy sobie choć jednej, zawsze do odbicia światła można wykorzystać np. białą ścianę lub jasną koszulkę.
Portrety pstrykane w okolicach świtu lub zmierzchu mają w sobie magię. Nie ma w tym niczego mistycznego – mają ją dlatego, że właśnie w tych godzinach światło zastane jest najłagodniejsze, dzięki czemu ładnie, miękko rysuje fotografowane obiekty.

Tło

Jeśli nie masz zamiaru z portretu zrobić parodii fotografowanej osoby, nie zapominaj o istotnym elemencie: lepiej gdy nikomu nic „nie wystaje z głowy”. Właśnie dlatego portrety wykonuje się na jednolitym tle, a nie np. na tle krzaków. Raz, że efekt mógłby być rogato-komiczny (niezamierzenie), dwa, że przy przeładowanym tle na zdjęciu robi się bałagan, a trzy, że tło po prostu odciąga uwagę od fotografowanej osoby.

Spróbuj na początek

Zabierz obiektyw o ogniskowej minimum 75 mm. Maksymalnie otwórz otwór przysłony (minimum: f 2,8). Jeśli słońce jest ostre – ustaw modela w lekkim cieniu (idealnie, jeśli słońce będzie przebijało się na niego przez np. liście i doświetl twarz dowolną, białą powierzchnią odbijającą światło słoneczne. Zadbaj o to, aby tło było oddalone minimum metr od pleców modela. Jeśli jest ciemno – skoryguj wysokim ISO, pilnując, aby czas naświetlania nie był dłuższy niż 1/200 sekundy.